Aangenaam kennis te maken.

Introductie

Misschien goed om te beginnen om mezelf even voor te stellen. Ik ben Frithjof en medeoprichter en eigenaar van Tristart. Ik ben 38 jaar, woonachtig in Amsterdam waar ik woon met mijn drie zoontjes en lieve vriendin.
Dit is mijn eerste blogpost ooit. Waarom nu dan op je 38ste beginnen zul jij je misschien afvragen? Een terechte vraag. Een vraag die ik mezelf ook heb gesteld. De reden dat ik op mijn leeftijd begin met bloggen ligt eigenlijk een maand of 4 in het verleden. Maar voordat we op dat punt aankomen neem ik jullie graag mee naar hoe ik ooit verzeild ben geraakt in de wondere wereld van die triathlon heet.

Een stukje terug in de tijd

Laat ik beginnen te zeggen dat ik een waanzinnige passie voor sport. Het maakt bijna niet uit welke sport. Echter, via een, destijds, collega kwam ik in 2015 in aanraking met de wereld van triathlon. Eerst verklaarde ik haar nog voor gek dat ze 1,9 kilometer ging zwemmen, 90 kilometer fietsen en daarna nog 21,2 kilometer ging hardlopen. Waarom zou je dat in hemelsnaam gaan doen voor je plezier?!

Ik ben wel iemand die graag mijn grenzen verlegt en die houdt van competitie. Zo begon ik in 2017 met Crossfit en 2 jaar later deed ik mee aan de Dutch Throwdown. Gedurende die periode leek het me ook wel leuk om weer eens obstacle run te doen.
In 2014 had ik al eens meegedaan aan de Strongman Run in Hellendoorn. Een obstacle run van 21 kilometer. Dus toen bedacht dat ik er weer eens eentje wilde doen, wilde ik mezelf wel uitdagen. Ik ging een beetje zoeken en kwam terecht bij de Iron Viking. Een obstacle run met de lengte van een full marathon, meer dan 100 obstacles en vele hoogte meters. Een uitdaging van formaat. Dat was waar ik naar opzoek was! Uiteindelijk gefinisht als 35ste van de 353 (70%) finishers in een tijd van 6 uur en 13 minuten. https://www.strava.com/activities/2192549912/overview

De eerste kennismaking

En daarna wat dan? Wat wordt de volgende uitdaging? Na al die enthousiaste verhalen van die collega over afzien en ontberingen van haar tijdens haar triathlons, dan toch maar de stap naar triathlon wagen. Eerst wilde ik eens proeven aan de triathlon sport. Dus schreef ik me in juli 2018 voor de Trihard Bosbaan sprint triathlon eind september 2018.
Ok, startbewijs in de pocket. En nu? Eerst maar eens een racefiets kopen. Niet gelijk zo’n dure, maar een leuke tweede handse BMC Streetfire van € 450,-. Want stel nou dat ik het toch niks vind. Dan zit ik met die fiets. Daar ging ik dan als newbie triathleet. Mijn eerste baantje in het zwembad, wat een struggle. Happen naar adem en na elk baantje hangend aan de kant. Mijn eerste kilometers op een racefiets. Serieus, deden mensen dit echt voor hun plezier?! Gelukkig had ik het hardlopen goed onder de knie.

Voor mezelf had ik een simpel trainingsschemaatje gemaakt en merkte gelukkig redelijk snel progressie. Had ik begin september eindelijk de eerste zwemtraining (afzien!) en na wat kilometers gemaakt te hebben op de fiets was ik gelukkig van die zadelpijn af.

29 september 2018, mijn triathlon D-day. Wat een hoop struggles tijdens die eerste triathlon. Het begon al met het aantrekken van mijn wetsuit. Ik had er een gehuurd, maar mijn maat hadden ze niet meer. Dus met hangen en wurgen kreeg ik mezelf in een maatje kleiner gepropt. Dan die massastart in het water. Ik wist niet wat me overkwam. Ik was zwemmen in een zwembad gewend waarin iedereen netjes in zijn/haar baan bleef. Niet deze chaos waarin mensen (per ongeluk) aan je been trokken of half over je heen zwommen.

Eenmaal wat verder onderweg volledig in de mist met mijn ademhaling. Na borstcrawl afgewisseld te hebben met hele stukken schoolslag was daar eindelijk die transitie zone. Daar stond struggle nummer twee op mij te wachten. Dat wetsuit uittrekken. Zo waar nog erger dan aan!

Eindelijk zat ik dan op de fiets. Een ware verademing na het zwemmen en al met al heel te tevreden over dat onderdeel en ook het lopen ging redelijk soepel. Vooraf had ik als doelstelling binnen 1 uur 30 min te finishen. Met een finishtijd van 1 uur 27 min, was ik dan ook dik en dik tevreden. Maar veel belangrijker nog was mijn gevoel van voldoening na afloop. Wow, wat was dit tof! Die drie sporten zo achter elkaar, door je eigen verzuring heen bijten. Ik was gegrepen door het virus. Ik was verkocht en moest en zal dit nog een keer doen.

Zoals ik al zei, houd ik er van om mijn grenzen te verleggen. Ik wilde net als die collega van mij een halve afstand gaan doen. Niet in Nederland. Volledig buiten mijn comfort zone gaan. Ik koos voor de IRONMAN 70.3 in Cascais Portugal op 29 september 2019. Precies een jaar na mijn eerste ervaring met de triathlon. Het doel; finishen binnen de 6 uur. And so the journey begins…

Deel 2 van “Aangenaam kennis te maken” volgt binnenkort.